ผึ้งน้อยชื่อ “หวาน” เคยเป็นผึ้งที่ขยันที่สุดในรัง แต่เมื่อฝนตกติดต่อกันหลายวัน ทำให้ดอกไม้ในสวนของมนุษย์เหี่ยวเฉาไปหมด หวานรู้สึกท้อแท้ เธอบินไปทั่วท้องทุ่งก็หาอาหารมาเลี้ยงรังไม่ได้ เธอคิดว่าตัวเองเป็นผึ้งไร้ค่าคืนหนึ่ง หวานบินไปเกาะที่กิ่งไม้ใกล้รัง เธอเงยหน้ามองท้องฟ้าที่เต็มไปด้วยดวงดาว และนึกถึงคำที่เคยได้ยินจากผึ้งชราในรัง “แม้ในยามที่มืดมิดที่สุด ดาวก็ยังคงส่องแสง” หวานรู้สึกมีกำลังใจขึ้นมาเล็กน้อย เธอเริ่มท่องคำที่เคยได้ยินจากมนุษย์ผู้เลี้ยงผึ้ง “จงวางใจในพระเจ้าเถิด เพราะพระองค์ทรงเป็นที่พึ่งของเรา”
เช้าวันต่อมา หวานตื่นขึ้นมาด้วยความรู้สึกสดชื่น เธอออกไปบินสำรวจรอบๆ รัง และแล้วเธอก็พบกับดอกไม้ป่าสีเหลืองอร่ามกำลังบานสะพรั่งอยู่ริมป่า หวานดีใจมาก เธอรีบกลับไปบอกข่าวดีกับเพื่อนๆ ในรัง ทุกตัวต่างก็ตื่นเต้นและออกไปเก็บน้ำหวานจากดอกไม้ป่าเหล่านั้น
พระคำของพระเจ้าบอกกับเราว่า
“พระเจ้าทรงเป็นที่พึ่งของเราและป้อมปราการของเรา เป็นความช่วยเหลือที่เราพบได้ในยามยากลำบาก
